داستان کوتاه انگلیسی معروف / ۱۰ قصه خواندنی زیبا و قشنگ
در این بخش از سایت ادبی تک متن چندین داستان کوتاه انگلیسی به همراه ترجمه فارسی را برای شما دوستان قرار داده‌ایم. این داستان‌های جذاب و خاص با موضوعات مختلفی هستند و در کنار اهمیت ادبیاتی، به تقویت زبان شما نیز کمک می‌کنند. در ادامه با ما باشید.
جدول محتوا
داستان کوتاه تکه‌ی طلا
the lump of gold
Paul was a very rich man, but he never spent any of his money.
He was scared that someone would steal it.
He pretended to be poor and wore dirty old clothes.
People laughed at him, but he didn’t care.
He only cared about his money.
One day, he bought a big lump of gold.
He hid it in a hole by a tree.
Every night, he went to the hole to look at his treasure.
He sat and he looked.
‘No one will ever find my gold!’ he said.
But one night, a thief saw Paul looking at his gold.
And when Paul went home, the thief picked up the lump of gold, slipped it into his bag and ran away!
The next day, Paul went to look at his gold, but it wasn’t there.
It had disappeared!
Paul cried and cried! He cried so loud that a wise old man heard him.
And came to help. Paul told him the sad tale of the stolen lump of gold.
‘Don’t worry,’ he said. ‘Get a big stone and put it in the hole by the tree.’
‘What?’ said Paul.
‘Why?’
‘What did you do with your lump of gold?’
‘I sat and looked at it every day,’ said Paul.
‘Exactly,’ said the wise old man.
‘You can do exactly the same with a stone.’
Paul listened, thought for a moment and then said, ‘Yes, you’re right. I’ve been very silly. I don’t need a lump of gold to be happy!’
تکه ی طلا
پاول مرد بسیار ثروتمندی بود اما هیچ وقت از پولهایش خرج نمی کرد.
او می ترسید که کسی آن را بدزدد.
وانمود می کرد فقیر است و لباسهای کثیف و کهنه می پوشید.
مردم به او می خندیدند ولی او اهمیتی نمی داد.
او فقط به پولهایش اهمیت می داد.
روزی یک تکه بزرگ طلا خرید.
آن را در چاله ای نزدیک یک درخت مخفی کرد.
هر شب کنار چاله می رفت تا به گنجش نگاه کند.
می نشست و نگاه می کرد.
می گفت: «هیچکس نمی تونه طلای منو پیدا کنه!»
اما یک شب دزدی پاول را هنگام نگاه به طلایش دید.
و وقتی پاول به خانه رفت دزد تکه ی طلا را برداشت، آن را درون کیسه اش انداخت و فرار کرد!
روز بعد، پاول رفت تا طلایش را نگاه کند اما طلا آنجا نبود.
ناپدید شده بود!
پاول شروع به فریاد و گریه و زاری کرد! صدایش آنقدر بلند بود که پیرمرد دانایی آن را شنید.
او برای کمک آمد. پاول ماجرای غم انگیز تکه طلای به سرقت رفته را برایش تعریف کرد.
او گفت: «نگران نباش.» «سنگ بزرگی بیار و توی چاله ی نزدیک درخت بذار.»
پاول گفت: «چی؟»
«چرا؟»
«با تیکه طلات چیکار می کردی؟»
پاول گفت: «هر روز میشستم و نیگاش می کردم.»
پیرمرد دانا گفت: «دقیقا».
«می تونی دقیقا همین کارو با یه سنگ هم بکنی.»
پاول گوش داد و کمی فکر کرد و بعد گفت: «آره راست میگی. چقدر نادون بودم. من واسه خوشحال بودن نیازی به تیکه طلا ندارم که!»
مطلب مشابه: حکایت‌های پندآموز دلنشین؛ 15 حکایت و داستان آموزنده قدیمی زیبا
قلم‌موی سحرآمیز
The magic paintbrush
Rose loved drawing. She was very poor and didn’t have pens or pencils.
She drew pictures in the sand with sticks.
One day, an old woman saw Rose and said, ‘Hello! Here’s a paintbrush and some paper for you.’
‘Thank you!’ smiled Rose.
She was so happy.
‘Hmmm, what can I paint?’ she thought.
She looked around and saw a duck on the pond.
‘I know! I’ll paint a duck!’
So she did. Suddenly, the duck flew off the paper and onto the pond.
‘Wow!’ she said. ‘A magic paintbrush!’
Rose was a very kind girl and she painted pictures for everyone in her village.
She painted a cow for the farmer, pencils for the teacher and toys for all the children.
The king heard about the magic paintbrush and sent a soldier to find Rose.
‘Come with me,’ said the soldier. ‘The king wants you to paint some money for him.’
‘But he’s already rich,’ said Rose.
‘I only paint to help poor people.’
But the nasty soldier took Rose to the king.
‘Paint me a tree with lots of money on it,’ he shouted.
Rose was brave and said, ‘No!’
So the king sent her to prison.
But Rose painted a key for the door and a horse to help her escape.
The king chased after her.
So she painted a big hole, and splat!
The king fell in.
Today, Rose only uses her magic paintbrush to help people who really, really need help.
قلم موی سحرآمیز
رز عاشق نقاشی بود. او خیلی فقیر بود و هیچ خودکار و مدادی نداشت.
او با چوب روی ماسه نقاشی می کشید.
روزی از روزها پیرزنی رز را دید و گفت: «سلام! بیا این قلم مو و کاغذها رو بگیر. مال تو.»
رز با لبخندی گفت: «خیلی ممنون!»
رز خیلی خوشحال بود.
با خود فکر کرد: «بذار ببینم، چی بکشم؟»
اطراف را نگاه کرد و اردکی را در برکه دید.
«فهمیدم! یه اردک می کشم!»
همین کار را کرد. ناگهان اردک از کاغذ به بیرون پرید و به سمت برکه پرواز کرد.
او گفت: «وای! این قلم مو سحرآمیزه!»
رز دختر خیلی مهربانی بود و برای همه ی اهالی روستایش نقاشی کشید.
او برای کشاورز گاوی نقاشی کرد و برای معلم مداد و برای همه بچه ها اسباب بازی کشید.
پادشاه از قلم موی سحرآمیز با خبر شد و سربازی فرستاد تا رز را پیدا کند.
سرباز گفت: «با من بیا. پادشاه می خواد براش مقداری پول نقاشی کنی.»
رز گفت: «ولی اون که ثروتمنده.»
«من فقط واسه آدمای فقیر نقاشی می کشم.»
اما سرباز بدجنس رز را پیش پادشاه برد.
او داد زد: «برای من درختی بکش که رو شاخه هاش پر از پول باشه.»
رز شجاع بود و گفت: «نه!»
به همین خاطر پادشاه او را زندانی کرد.
اما رز یک کلید برای باز کردن در و یک اسب برای فرار کردن از آنجا نقاشی کرد.
پاشاه او را تعقیب کرد.
رز هم چاله بزرگی کشید و تالاپ!
پادشاه در چاله افتاد.
حالا رز فقط از قلم موی سحرآمیز برای کمک به آدمهایی استفاده می کند که خیلی خیلی به کمک نیاز دارند.
مطلب مشابه: داستان های قشنگ فارسی (15 داستان و قصه جالب دلنشین)
جک و لوبیای سحرآمیز
Jack and the Beanstalk
Once upon a time, a boy named Jack got himself into the biggest, most humongous heap of trouble ever. It all started when Jack’s mama asked him to milk the old cow. But Jack decided he was tired of milking cows. “No way, no how. I’m not milking this brown cow now,” said Jack, and he decided to sell the old cow, so he’d never have to milk it again!
Jack was on his way to market to sell the cow when he came across a peddler. “Hi, Mr. Peddler,” said Jack. “Where are you headed?” asked the peddler. “I’m going to sell my cow at the market,” Jack answered. “Why sell your cow?” asked the peddler. “Trade her for beans!” “Beans?” asked Jack. “Not just any kind of beans,” said the peddler, “magic beans.” “What do they do?” asked Jack. “They do magic!” said the peddler. “Magic? Sold!” said Jack, and he traded the cow for three magic beans.
Jack got home and told his mama he had sold the cow so he wouldn’t have to milk her anymore. “Oh dear, you did what?” Jack’s mama asked. “I sold her for magic beans,” said Jack. “You sold a cow for magic beans?” Jack’s mama couldn’t believe what Jack was telling her. “There’s no such thing as magic beans,” she said as she threw the beans out the window. “Well, I did make them disappear, but that still doesn’t make them magic!”
Suddenly, the ground rumbled and began to shake. A magic beanstalk grew up right before their eyes! Jack saw it and immediately began to climb the tall beanstalk. “Get back here this instant!” called Jack’s mama, but Jack wasn’t listening.
Jack climbed up and up and up and up the beanstalk.
At the top of the beanstalk, Jack found a giant castle. He walked up to the giant door, cracked it open, and went inside.
Inside the castle, Jack saw the most amazing thing he had ever seen. It was a goose. But it wasn’t just any old ordinary goose. This goose laid eggs made of gold! “That is so cool,” thought Jack. “Think of all the things you could do with golden eggs!” And then, Jack got the worst idea he’d ever had—he was going to take the goose!
Jack lifted the goose off of its perch. Just then, the biggest, most fearsome, and only giant Jack had ever seen came into the room. The giant saw that his goose wasn’t in its usual spot! “Fee fi fo funch, if you took my goose, I’ll eat you for lunch!” “Oh no,” thought Jack. “That giant’s going to eat me! I’ve got to get out of here without him seeing me!”
Quietly and carefully, Jack took the goose and made his way toward the door. He was almost out of the room when—honk! The goose cried out and the giant spotted Jack! “Fee fi fo fummy, give that back or I’ll call my mummy!” roared the giant. “Ahhh!” screamed Jack. He ran toward the beanstalk.
Jack ran as quickly as he could down the beanstalk, but the giant was following close behind.
Just as Jack put his feet back on the ground, the giant picked up Jack in his enormous hands. “Fee fi fo fummy, I bet you taste yum yum yummy!” said the giant. Just as the giant was about to eat Jack, the ground began to shake, and there, standing right behind the giant, was an even bigger, taller, more humongous lady giant! “Two giants!” thought Jack. “They’ll eat me now for sure!”
“Put that boy down, Willifred,” the giant mama told her son. The giant put Jack back down on the ground. “Now what have I told you?” she asked. “Don’t eat other kids,” said the giant sheepishly. “That’s right, we don’t eat other kids,” said the mama giant. “But he took my goose!” cried the giant.
Just then, Jack’s mama came out of the farmhouse. “What on earth is going on here?” she asked. “Well,” Jack began, “there was this castle, and inside was the coolest goose ever—it lays golden eggs! As I was taking it, this giant kid came in and was all ‘fee fi fo fum’ and then I—” “You mean you took this boy’s goose?” Jack’s mama interrupted. “Yeah, but it lays golden eggs!” Jack paused and thought about it. “Huh. Now that you mention it, I guess that wasn’t very nice,” said Jack. Jack looked at the giant. “I’m sorry I took your goose. I know I shouldn’t take things that don’t belong to me.” “That’s OK. I suppose I should’ve asked you to give me back the goose without trying to eat you. I’m sorry too,” said the giant. “Hey, do you want to play baseball?”
Jack and the giant became good friends, using the beanstalk to visit each other whenever they wanted. “You know,” Jack said, “if it weren’t for those three magic beans, I never would have learned how to play giant baseball.” “You’re right,” said the giant. “I’d say the whole adventure was a giant success!”
جک و لوبیای سحرآمیز
یکی بود یکی نبود. پسری به اسم جک خودش را در گنده‌ترین دردسر انداخت. همه‌چیز وقتی شروع شد که مادرش از او خواست گاو پیرشان را بدوشد. اما جک فکر کرد که دیگر از دوشیدن آن گاو خسته شده است.جک گفت: «اصلاً امکان نداره. من الان اون گاو حنایی پیرو نمی‌دوشم.» او تصمیم گرفت گاو پیر را بفروشد تا دیگر مجبور نباشد شیر آن را بدوشد!
جک به بازار می‌رفت تا گاو را بفروشد که دست‌فروشی را سر راهش دید.جک گفت: «سلام آقای پدلر.» دست‌فروش از او پرسید: «داری کجا می ری؟» جک جواب داد: «میرم که گاومو تو بازار بفروشم.» دست‌فروش پرسید: «چرا گاوتو بفروشیش؟ اونو با لوبیا معامله کن!» جک پرسید: «لوبیا!» دست‌فروش جواب داد: «نه هر لوبیایی. با لوبیاهای سحرآمیز عوض کن.» جک پرسید: «اونا چیکار می کنن؟» دست‌فروش گفت: «اونا جادو می کنن!» جک گفت: «جادو؟ باشه فروختمش! و گاو را با سه دانه‌ی لوبیا معامله کرد.
جک به خانه برگشت و به مادرش گفت که گاو را فروخته تا دیگر مجبور نباشد آن را بدوشد. مادر جک پرسید: «تو چیکار کردی عزیزم؟» جک گفت: «من گاوه رو با لوبیاهای سحرآمیز معامله کردم.» «تو گاو رو با چند تا لوبیای سحرآمیز عوض کردی؟» مادر جک نمی‌توانست حرف جک را باور کند. او گفت: «هیچ لوبیای سحرآمیزی وجود نداره.» و لوبیاها را از پنجره به بیرون پرتاب کرد. او گفت: «خب من اونا رو غیب کردم ولی بازم این کار من اونارو سحرآمیز نکرد!»
ناگهان زمین با غرشی شروع به لرزیدن کرد. بوته‌ی لوبیایی جلوی چشم آنها از زمین رویید. جک آن را دید و فوراً از بوته بلند لوبیا بالا رفت. مادرش داد زد: «همین‌الان برگرد اینجا!» ولی جک گوش نمی‌داد.
جک از بوته‌ی لوبیا بالا رفت، بالا، بالاتر و بالاتر.
در نوک بوته‌ی لوبیا قصر بزرگی دید. به طرف در بزرگ آن رفت و بازش کرد و وارد شد.
داخل قصر شگفت‌انگیزترین چیز در تمام عمرش را دید. یک غاز آنجا بود. اما آن غاز از آن غازهای همیشگی و معمولی نبود. آن غاز تخم‌های طلا می‌گذاشت! جک با خودش فکر کرد: «چه خوب شد. فکر کن با این تخم‌های طلا چه کارا میشه کرد!» و سپس بدترین فکر ممکن به سرش زد- او می‌خواست غاز را بردارد!
جک غاز را از جایی که نشسته بود بلند کرد. در همین لحظه بزرگ‌ترین و ترسناک‌ترین و تنها غولی که جک دیده بود وارد اتاق شد. غول دید که غاز در جای همیشگی‌اش نیست! غول گفت: هی هو های هانار. اگه تو غاز منو برداشته باشی می‌خورمت واسه ی ناهار! جک با خودش فکر کرد: «اوه نه. این غوله میخاد منو بخوره! باید یه جوری از اینجا برم بیرون که منو نبینه!»
او بی سروصدا و یواشکی غاز را برداشت و به طرف در راه افتاد. چیزی نمانده بود که از اتاق بیرون برود که غاز جیغ کشید و غول جک را پیدا کرد! غول نعره زد: «هی هو های هَنَم، پسش بده وگرنه مامانمو صدا می‌زنم! جک جیغی زد: « آه!» و به طرف ساقه لوبیا دوید.
جک با تمام سرعت از ساقه لوبیا پائین آمد اما غول هم پشت سرش پائین می‌رفت.
درست وقتی جک پا روی زمین گذاشت غول او را به روی دستان بزرگش بلند کرد. غول گفت: «هی هو های هَزه، حتماً هستی خوشمزه! درست وقتی غول می‌خواست جک را بخورد زمین شروع به لرزیدن کرد و یک خانم غول بزرگتر، قدبلندتر و گنده‌تر کنار بچه غول ایستاد! جک با خودش فکر کرد: «حالا دو تا شدن. حالا دیگه حتماً منو می خورن!»
مامان غوله گفت: «ویلفرد اون پسر رو بذارش زمین.» بچه غول جک را روی زمین گذاشت. مامان غوله پرسید: «به تو چی گفته بودم؟» بچه غول با شرمندگی گفت: «بچه‌های دیگه رو نخور.» مامان غوله گفت: «بسیار خوب. ما بچه‌های دیگه رو نمی‌خوریم.» بچه غول داد زد: «ولی اون غاز منو ورداشته!»
در همین لحظه مادر جک از خانه روستایی بیرون آمد. او پرسید: «اینجا چه خبر شده؟ جک شروع به گفتن کرد: «خوب اونجا این قصره بود و توش جالب‌ترین غازی که دیدم بود- تخم طلا میذاره! وقتی داشتم ورش می‌داشتم این بچه غوله اومد تو و هی های هو و اینا می‌کرد. بعدش من…» مادر جک حرف او را قطع کرد: «منظورت اینه که غاز این پسرو ورداشتی؟» جک گفت: «آره. ولی تخم طلا میذاره.» سپس مکثی کرد و راجع به آن کمی فکر کرد. بعد گفت: «حالا که گفتی به نظرم خیلی هم جالب نمیاد.» جک نگاهی به بچه غول کرد و گفت: «از اینکه غاز تو رو برداشتم معذرت میخام. می دونم که نباید چیزی که مال من نیست بردارم.» بچه غول گفت: «عیبی نداره. به نظرم بهتر بود به جای اینکه بخوام بخورمت ازت می‌خواستم غازو بهم پس بدی. منم معذرت میخام. راستی میای بیس‌بال بازی کنیم؟»
جک و بچه غول دوستان خوبی شدند و هر وقت که می‌خواستند همدیگر را ببینند از بوته لوبیا استفاده می‌کردند. جک گفت: «اگه اون سه تا لوبیای سحرآمیز نبودن یاد نمی‌گرفتم بیس‌بال غولی بازی کنم.» بچه غول گفت: «راس میگی. منم میگم که همه‌ی این ماجراها یه موفقیت بزرگ بود!»
مطلب مشابه: داستان های کوتاه تاریخی؛ ۱۲ داستان جالب پندآموز قدیمی تاریخی
جوجه اردک زشت
The ugly duckling
Mommy Duck lived on a farm. In her nest, she had five little eggs and one big egg. One day, the five little eggs started to crack. Tap, tap, tap! Five pretty, yellow baby ducklings came out.
Then the big egg started to crack. Bang, bang, bang! One big, ugly duckling came out. “That’s strange”, thought Mummy Duck.
Nobody wanted to play with him. “Go away”, said his brothers and sisters. “You’re ugly!”
The ugly duckling was sad. So he went to find some new friends.
“Go away” said the pig! “Go away” said the sheep! “Go away” said the cow! “Go away” said the horse!
No one wanted to be his friend. It started to get cold. It started to snow! The ugly duckling found an empty barn and lived there. He was cold, sad and alone.
Then spring came. The ugly duckling left the barn and went back to the pond.
He was very thirsty and put his beak into the water. He saw a beautiful, white bird! “Wow” he said. “Who’s that?”
“It’s you”, said another beautiful, white bird.
“Me? But I’m an ugly duckling.”
“Not any more. You’re a beautiful swan, like me. Do you want to be my friend?”
“Yes”, he smiled.
All the other animals watched as the two swans flew away, friends forever.
اردکِ مادر در مزرعه‌ای زندگی می‌کرد. در لانه‌اش پنج تخم کوچک و یک تخم بزرگ داشت. روزی، پنج تخم کوچک شروع به ترک خوردن کردند. ترق، ترق، ترق! پنج جوجه اردک کوچولوی زرد و زیبا از آنها بیرون آمدند.
بعد تخم بزرگ شروع به ترک خوردن کرد. تلق، تلق، تلق! جوجه اردک بزرگ زشتی از آن بیرون آمد. اردکِ مادر با خودش فکر کرد: «عجیبه».
هیچکس نمی‌خواست با او بازی کند. خواهر و برادرهایش به او می‌گفتند «از اینجا برو». «تو زشتی!»
جوجه اردک زشت غمگین بود. پس رفت تا دوستان جدیدی پیدا کند.
خوک گفت: «از اینجا برو»! گوسفند گفت: «از اینجا برو»! گاو گفت: «از اینجا برو»! اسب گفت: «از اینجا برو»!
هیچکس نمی‌خواست با او دوست شود. کم‌کم هوا سرد شد. برف شروع به باریدن کرد. جوجه اردک زشت انباری خالی‌ای پیدا کرد و آنجا ماند. سردش شده بود و غمگین و تنها بود.
سپس بهار از راه رسید. جوجه اردک زشت از انبار بیرون رفت و به برکه برگشت.
خیلی تشنه بود و منقارش را در آب فرو برد. او پرنده‌ای زیبا و سفید دید! او گفت: «وای! اون کیه؟»
پرنده‌ی سفید زیبای دیگری گفت: «تو هستی».
«من؟ ولی من که یه جوجه اردک زشتم.»
«دیگه نیستی. تو هم مثل من یه قوی زیبا هستی. دوست داری با من دوست بشی؟»
لبخند زد و گفت: «آره».
همه‌ی حیوانات دیگر آنها را که تا همیشه با هم دوست ماندند، در حال پرواز و دور شدن از آنجا تماشا کردند.
داستان انگلیسی فرمول خوشبختی
In 1922, Albert Einstein was staying in a hotel in Tokyo. Without any money to tip a hotel deliveryman, he instead gave him a couple of notes on hotel stationery about happiness and success. While the man was probably unable to read the advice, he recognized their value and held on to them. In October of this year, the deliveryman’s nephew sold the notes for 1.3 million dollars.
One note said, “Where there’s a will, there’s a way.” The other said, “A calm and humble life will bring more happiness than the pursuit of success and the constant restlessness that comes with it.” Multi-millionaire Mo Gawdat curiously came to a similar conclusion as Einstein after trying to find his own formula for happiness. On paper, his life ticked every box. He was a top Google executive. He lived in a huge house. He married his university sweetheart and fathered two beautiful children.
He was incredibly wealthy. Once he purchased a vintage Rolls-Royce at the drop of a hat.
People thought he had the perfect life, but Mo was as miserable as sin.
Mo believed happiness could be captured in a computer code. He wanted to develop an algorithm which could bring complete happiness.
Together with his son Ali, they created a formula. Mo thought it nailed the art of happiness.
And then something terrible happened. Ali was rushed to the hospital for a routine appendix removal. A needle punctured a major artery by mistake. His 21-year-old son’s organs were failing one by one. The time had come to say goodbye.
Mo and his wife kissed Ali’s forehead and left the hospital. Grief overwhelmed them.
Mo blamed the doctors for his son’s death, and he blamed himself. His wife told him blaming other people would not bring Ali back. This struck a chord with Mo.
He began to look at Ali’s death in a different light. He heard his son’s voice in his head saying, “I’ve already died, Papa. There is nothing you can do to change that, so make the best of it.” Whenever Mo’s mind drifted toward negativity, he would ask what would Ali say in this situation.
In the wake of Ali’s death, his father remembered the happiness formula his son had helped him create. H ≥ e – E. “Happiness is greater than or equal to the events of life, minus the expectations of life.” He realized that his striving for material things wasn’t making him happy. And his expectations for the way he thought life should be also weren’t making him happy.
Mo says, “I’ve changed my expectations. Rather than thinking that my son should never have died, I choose to be grateful for the times we had.”
Mo now believes that happiness isn’t something we should strive for. It’s about enjoying the present moment and being content with what we’ve got as opposed to what we want.
در سال 1922، آلبرت اینشتین در یک هتل در توکیو اقامت داشت. بدون هیچ پولی برای انعام دادن به مامور تحویل هتل، او در عوض دو نوشته روی کاغذ‌های یادداشت هتل در مورد شادی و موفقیت به او داد . در حالی که این مرد احتمالا قادر به خواندن توصیه ها نبود، متوجه ارزش آنها شد و آنها را نگه داری کرد. در اکتبر سال جاری ، برادرزاده‌ی مامور تحویل این یادداشت ها را به قیمت 1.3 میلیون دلار فروخت.
در یکی از یادداشت‌ها گفته است : “هرجا که خواسته‌ای وجود دارد راهی وجود دارد” (اگر چیزی را واقعا بخواهی، راهی برای انجام آن پیدا می‌کنی). و در دیگری گفته است: “یک زندگی آرام و فروتنانه، خوشبختی بیشتری نسبت به پیگیری موفقیت و بی‌ثباتی مداوم که همراه آن است، به ارمغان خواهد آورد” مولتی ملیونر “مو گاودات” به طور عجیبی پس از تلاشش برای رسیدن به فرمول خوشبختی به نتیجه مشابهی رسید. ظاهرا او در زندگی اش به همه چیز رسیده بود. او یک مدیراجرایی ارشد گوگل بود، در خانه ای بسیار بزرگ زندگی می کرد . با معشوقه‌ی زمان دانشگاه خود ازدواج کرده بود و صاحب دو فرزند زیبا شده بود.
او بسیار ثروتمند بود. یک بار یک خودرو رولز- رویس قدیمی و گرانقیمت را در یک لحظه و بدون لحظه‌ای فکر خرید.
مردم فکر می کردند او یک زندگی کامل و بی‌نقصی دارد، اما “مو” بسیار غمگین بود.
“مو” معتقد بود خوشبختی را می‌توان در یک کد کامپیوتری بدست آورد. او می‌خواست الگوریتمی را پیدا کند که بتواند خوشبختی کامل را به ارمغان بیاورد.
همراه پسرش علی یک فرمول ایجاد کردند ، “مو” فکر می‌کرد این فرمول هنر خوشبختی را تکمیل می‌کند.
سپس اتفاق وحشتناکی افتاد ، علی برای یک عمل آپاندیس معمولی به‌طور اورژانسی به بیمارستان انتقال داده شد. یک سوزن اشتباها یک شریان اصلی را سوراخ کرد. ارگانهای حیاتی پسر 21 ساله او یکی پس از دیگری از کار می‌افتادند. زمان خداحافظی فرا رسیده‌بود . “مو” و همسرش پیشانی علی را بوسیدند و بیمارستان را ترک کردند. غم و اندوه آنها را فرا گرفت.
“مو” دکترها را برای مرگ فرزندش مقصر می‌دانست و همچنین خودش را سرزنش می‌کرد. همسرش به او گفت مقصر دانستن دیگران علی را برنمی‌گرداند. این حرف بر روی مو تاثیر گذاشت.
او شروع به دیدن مرگ علی از زاویه دیگری کرد. او صدای پسرش را در سر خود می‌شنید که می‌گفت : من دیگر مرده‌ام پاپا . شما نمی توانی کاری برای تغییر آن بکنی، بنابراین باید شرایط جدید را قبول کنی.
هروقت ذهن “مو” به سمت افکار منفی می‌رفت، او از خود میپرسید اگر علی بود در این وضعیت چه می‌گفت.
پس از مرگ علی ، پدرش فرمول خوشبختی‌ای را که با کمک پسرش به وجود آورده بود را به یاد آورد . H ≥ e – E “خوشبختی بزرگتر یا مساوی است با رویدادهای زندگی منهای انتظارات (ما) از زندگی.” او فهمید تلاش او برای کارهای مادی او را خوشحال نمی‌کند. انتظارات او از این که او فکر می‌کند زندگی باید چگونه باشد نیز اورا خوشحال نمی‌کند.
“مو” گفت: “ من انتظاراتم را تغییر دادم . بجای اینکه فکر کنم به اینکه پسرم هرگز نباید می‌مرد ، انتخاب کردم که بخاطر زمانهایی که ما (باهم) داشتیم ، سپاسگذار باشم.
“مو” اکنون اعتقاد دارد که خوشبختی چیزی نیست که ما باید برای آن تلاش کنیم. خوشبختی لذت بردن از لحظه‌ی کنونی و قانع بودن به آنچه بدست می آوریم در مقابل آنچه که می‌خواستیم است.
مطلب مشابه: قصه کودکانه برای خواب سنین مختلف (6 داستان دلنشین آموزنده)
داستان انگلیسی مسموم شده بنام عشق
The Treaty Oak tree was an old and cherished member of the community. For 600 years, it had stood proudly over the spot where the city of Austin, Texas would one day be. The tree was revered by the native people who predated the city. According to a legend, the tree stood as a witness when European settlers made a treaty with the Native Americans. It was a magnificent tree with branches stretching over 130 feet. The Treaty Oak was loved by all… except for one deranged man, who tried to kill it.
One day in 1989, the residents of Austin noticed that their favorite tree had a patch of dead grass beneath it. Upon further examination, they saw that the base of the tree also showed signs of disease. Residents were horrified when they discovered that it was not a natural disease. The tree had been poisoned.
Distraught, people came together to save the Treaty Oak. A total of $100,000 was donated to the tree’s recovery.
While people were frantically trying to save the tree, the police were on a manhunt for the culprit. They offered a $10,000 reward for information. Before long, they found and convicted Paul Cullen. It turned out that he had poisoned the tree while conducting an occult ritual. The ritual required the death of an oak tree and was intended to end the love he had for a woman and protect her from another man. He also saw the tree’s death as revenge for the outdoor work the state of Texas forced him to do while he was in prison.
Cullen was sentenced to spend nine years in prison and pay a $1000 fine. In the end, he only served 3 years.
The Treaty Oak’s recovery was touch-and-go at first, and half the tree died. Experts replaced the soil to remove the poison and allow the fresh soil to absorb more poison from the tree. And they installed a sprinkler system to ensure that it always had enough water. Many gave offerings of gifts and cards. And some took more mystical measures. For example, a psychic from Dallas tried to heal the tree by transferring energy into it.
Thanks to all the help given by the community, the Treaty Oak still stands proudly over Austin. In 1997, it even sprouted its first acorns since being poisoned. The community dutifully planted them in the hopes of continuing the tree’s legacy.
بلوط پیمان از اعضای سالخورده و ارزشمند جامعه بود. این درخت 600 سال، با افتخار در نقطه ای که شهرستان آستین، ایالت تگزاس روزی در آن واقع بود، قامت برافراشته بود. این درخت مورد احترام افراد بومی بود که پیش از پیدایش این شهر در آن ساکن بودند. بر اساس یک افسانه، این درخت شاهد پیمان مهاجران اروپایی و سرخپوستان بومی آمریکا بوده است. این درخت با شکوه بوده و شاخه های بیش از 130 فوت گسترده شده بودند. بلوط پیمان مورد علاقه همه بود … به جز مردی متجاوز که سعی داشت آن را بکشد.
روزی از روزهای سال 1989، ساکنین آستین متوجه مشتی علف خشک و مرده پای درخت شدند. پس از بررسی بیشتر، متوجه شدند که ریشه درخت نیز حاکی از علائم بیماری است. هنگامی که اهالی کشف کردند که این بیماری طبیعی نیست، وحشت زده شدند. درخت مسموم شده بود.
مردم با آشفتگی دور هم گرد آمدند تا بلوط پیمان را نجات دهند. در مجموع 100000 دلار برای احیای درخت اهدا شد.
هنگامی که مردم به شدت برای نجات درخت تلاش می کردند، پلیس در تعقیب مجرم بود. آنها پاداشی 10،000 دلاری برای دادن اطلاعات تعیین کردند. طولی نکشید که رد پل کولن را گرفتند و او را محکوم کردند. معلوم شد که او هنگام اجرای یک مراسم مخفیانه درخت را مسموم کرده است. این مراسم مستلزم کشتن یک درخت بلوط بود و هدف از انجام آن پایان دادن به عشق خود به یک زن و محافظت از آن زن در برابر مردی دیگر بود. او همچنین مرگ درخت را انتقام کار در فضای بازی تلقی کرد که ایالت تگزاس او را مجبور به انجام آن کرده بود.
کولن به 9 سال زندان پرداخت 1000 دلار جریمه محکوم شد. در نهایت، او فقط 3 سال از آن را در زندان گذراند.
احیای بلوط پیمان در ابتدا سر سری بود و نیمی از درخت خشک شد. کارشناسان برای حذف سم خاک را عوض گردند و اجازه دادند خاک تازه جذب سم بیشتری را از درخت جذب کند. آنها یک سیستم آبیاری نصب کردند تا همیشه آب کافی در اختیار درخت باشد. افراد بسیاری هدایا و کارت هدیه کردند. بعضی دیگر اقدامات عرفانی تری انجام دادند. به عنوان مثال، یک واسطه ای از دالاس سعی کرد از طریق انتقال انرژی درخت را درمان کند.
بلوط پیمان به یُمن کمک های جامعه هنوز با افتخار در آستین قد برافراشته است. در سال 1997، اولین بار پس از مسمومیت بذرهای خود را به اطراف پراکند. مردم با احتیاط آنها را به امید ادامه میراث درخت کاشتند.
داستان انگلیسی امیدت را از دست نده
Derek Simmons was enjoying a beautiful day at the beach with his family when he noticed something odd. A group of people near the pier were pointing at something in the water. He and his wife thought it was just another shark, but they walked toward the commotion anyway. As it turned out, it wasn’t a shark. It was something much more dangerous.
Nine people were caught in a riptide. That group included a family of six with two small boys and a grandmother, as well as three would-be rescuers who got pulled in while trying to help. They were trying to swim to safety but the current was too strong and they were being pulled away.
The lifeguards had already finished work, so it was up to Derek. He had to think fast. The nine were getting tired and would soon be lost at sea and possibly drowned. He gathered as many people as he could on the beach and got them to hold hands in a line. Soon, he had a human chain of more than 80 people. It reached about 100 yards from the beach into the ocean.
Derek and his wife, Jessica, went out beyond the chain on their body boards and began towing the exhausted swimmers to people in the chain. The 67-year-old grandmother had a heart attack in the water and appeared to have died by the time they got to her, but the human chain pulled her back to shore too.
After about an hour, all nine were passed back along the chain to safety. Even the grandmother survived, saying that she had a vision of her late husband and it wasn’t her time yet. Complete strangers were on the beach hugging and high-fiving. It was a beautiful end to a stressful day at the beach.
Some famous philosophers have said that humans are selfish by nature. They believed that even when a person does something that appears to be selfless, there is always an ulterior motive. But according to recent psychology experiments, when making snap decisions, people’s first instincts are to be cooperative and helpful, not selfish. Only when we have time to think and deliberate, do we become selfish.
Derek Simmons and the 80 rescuers he gathered certainly had little time to think when they put their lives at risk to save the lives of strangers. Derek later said, “It was a wave of humanity that brings some things back into focus, that maybe we haven’t lost all hope in this world.”
درک سیمونز داشت در ساحل همراه با خانواده اش از روزی زیبا لذت می برد که متوجه چیز عجیب و غریبی شد. گروهی از مردم در نزدیکی اسکله به چیزی در آب اشاره می کردند. او و همسرش فکر کردند که باز هم سر و کله یک کوسه دیگر پیدا شده است، اما به هر حال به سوی جمعیت به راه افتادند. آنطور که پیدا بود، کوسه ای در کار نبود. چیزی بسیار خطرناکتر بود.
نه نفر در یک گرآب گرفتار شده بودند. این گروه یک خانواده شش نفره از دو پسر بچه و یک مادربزرگ و نیز سه نجات غریقی تشکیل می شد که هنگام تلاش برای کمک به آنها به داخل کشیده شده بودند. آنها در حال تلاش برای رسیدن به محل ایمن بودند اما جریان خیلی قوی بود و آنها از ساحل به طرف دریا کشیده می شدند.
گارد نجات ساحلی تعطیل کرده بود، بنابراین درک باید کاری می کرد. او باید سریع راه چاره ای پیدا می کرد. آن نُه نفر داشتند خسته می شدند و به زودی در دریا گم شده و احتمالا غرق می شدند. او تا جایی که می توانست افرادی را که در ساحل بودند جمع کرد تا در یک خط دست به دست هم بدهند.آنها خیلی زود یک زنجیر انسانی بیش از 80 نفر تشکیل دادند. این زنجیره تا حدود 100 یارد در داخل اقیانوس می رسید.
درک و همسرش، جسیکا، بیرون از زنجیره روی تخته های موج سواری خود شروع به یدک کشیدن شناگران خسته به طرف زنجیره انسانی کردند. مادربزرگ 67 ساله در آب دچار حمله قلبی شده بود و ظاهرا زمانی که آنها به او رسیدند مُرده بود، اما زنجیره انسانی او را نیز به سمت ساحل کشید.
پس از حدود یک ساعت، هر نه نفردر طول زنجیره به ساحل امن منتقل شدند. حتی مادر بزرگ هم زنده ماند و گفت که رویای شوهر مرحومش را دیده بود و هنوز وقت مرگش نشده بود. افراد کاملا غریبه در ساحل یکدیگر را در آغوش گرفتند و کف دستهایشان را به نشان موفقیت بر هم می زدند (بزن قدش) و شادی می کردند. این پایانی زیبا برای روزی پر اضطراب در ساحل بود.
برخی از فیلسوفان معروف گفته اند که انسان بالفطره خودخواه است. آنها معتقد بودند حتی زمانی که فردی کاری به ظاهر فداکارانه انجام می دهد، همیشه انگیزه ای درونی دارد. اما با توجه به آزمایشات روانشناسی اخیر، اولین غریزه افراد هنگام اتخاذ تصمیمهای فوری و ناگهانی، همکاری و مفید واقع شدن است و نه خودخواه بودن. تنها زمانی که وقت کافی برای فکر و تعمق داشته باشیم، خودخواه می شویم.
درک سیمونز و 80 ناجی که او جمع کرده بود وقتسی جانشان را به خطر انداختند تا جان غریبه ها را نجات دهند، زمان چندانی برای فکر کردن نداشتند. درک بعدا گفت: “این موجی از انسانیت است که موجب می شود به بعضی چیزها توجه کنیم تا در این دنیا همه ی امیدمان را از دست ندهیم.
داستان انگلیسی اسرار ماه
The first step on the moon by astronaut Neil Armstrong was said to be “one small step for man, one giant leap for mankind.” But for many of the twelve men who’ve been there, that “one small step” completely changed the way they saw the world. Some returned feeling as if they’d experienced enlightenment. Others spent the years following their lunar exploration depressed and hiding from the press. Some say that those quiet astronauts saw things the others hadn’t – secret things that they were asked to cover up.
After stepping on the moon, Buzz Aldrin’s life fell apart. He went into a deep depression. His marriage of 21 years ended. He remarried and was divorced again within two years. He became an alcoholic. Within a few years, the former astronaut found himself selling used cars to make a living. When approached by the press, he seemed agitated and reluctant to share details of his mission.
Neil Armstrong, the first man on the moon, is also said to have been reclusive and possibly withdrawn. He also frustrated interviewers with his refusals and extremely private nature.
Many people have wondered why they would struggle after such an achievement. Some believe it was because the entire moon landing was a hoax. Some think they saw proof of alien life but it was kept quiet. Buzz did say in one interview that he observed a light moving alongside the ship. Others think that Buzz was just jealous at being the second man on the moon and Neil had always been quiet. We may never know because NASA erased the original moon landing footage.
Whatever caused their depression, the truth is that there are many oddities about the moon. It has been a source of fascination since the dawn of humanity. Many ancient peoples worshipped it as a god or told legends about it. The Zulu tribe of Africa, for example, tells of two alien brothers who towed the moon into place and gave us the rhythms of the Earth.
Even today, its mysteries tantalize our minds. For example, the moon is 400 times smaller than the sun and 400 times closer to the Earth. Because of this mysterious coincidence, when the moon passes in front of the sun during an eclipse, the moon completely blocks the much bigger sun.
Yet scientists say that if the moon were not as it is, life may not have evolved past the sea. The moon affects the tides, and the tides made it possible for some sea creatures to reach land, where they eventually evolved into land animals.
Robotic landers sent by billionaires looking to mine the moon for gold and other resources are slated to begin as early as 2020. Perhaps some of its secrets will be revealed then.
گفته می شد که اولین گامهایی که توسط نیل ارمسترانگ فضانورد روی ماه برداشته شد، «قدمهای کوچکی برای یک انسان و جهشی بزرگ برای بشریت» بود. اما «آن گام کوچک» جهان بینی اغلب آن دوازده نفری را که در آنجا حضور داشته اند، کاملا تغییر داد. بعضی از آنها با این احساس بازگشتند که گویی وارستگی را تجربه کرده اند. برخی دیگر سالهای پس از سفر تحقیقاتی خود به ماه افسرده شده و از رسانه ها دوری می کردند. بعضی می گویند این فضانوردانِ آرام چیزی را دیده اند که دیگران آن را ندیده اند- چیزهای رمزآلودی که از آنها خواسته شده تا آنها را مسکوت نگه دارند.
زندگی بوز آلدرین پس از قدم گذاشتن روی ماه نابود شد. او به شدت افسرده شد. زندگی مشترکش پس از 21 سال به طلاق انجامید. او دوباره ازدواج کرد و باز هم در عرض دو سال طلاق گرفت. به الکل معتاد شد. فضانورد سابق در طی چند سال، برای گذران زندگی به فروش خودروها مستعمل روی آورد. هنگامی که با مطبوعات روبرو می شد، هیجان زده به نظر می رسید و تمایلی به بیان جزئیات ماموریتش نداشت.
همچنین گفته می شود نیل آرمسترانگ، اولین مردی که پا روی ماه گذاشت، نیز مردم گریز و احتمالا منزوی شده است. او نیز با امتناعهای خود از حرف زدن و طبیعت بسیار کم حرف مصاحبه گران را خسته کرد.
بسیاری از مردم از خود می پرسند که چرا آنها پس از چنین دستاوردهای بزرگی درگیر این مسائل هستند. بعضی معتقدند که این امر به این دلیل است که فرود ماه فریبکاری بود. بعضی ها فکر می کنند آنها شواهد وجود موجودات بیگانه را دیدند اما آن را مخفی نگاه داشته اند. بوز در یک مصاحبه گفت که نوری را در حال حرکت در کنار سفینه مشاهده کرده بود. دیگران فکر می کنند بوز از اینکه دومین نفری بوده که روی ماه پا گذاشته به نیل حسودی می کرده و نیل همیشه سکوت کرده بود. شاید ما هرگز ندانیم، زیرا ناسا فیلم اصلی فرود ماه را پاک کرده است.
هر چیز که باعث افسردگی آنها شده باشد، حقیقت این است که ماه اسرار بسیاری دارد. ماه از آغاز خلقت بشرمایه ی شگفتی بوده است. بسیاری از انسانهای باستان آن را به عنوان الهه ای پرستش می کردند و یا افسانه هایی درباره اش می گفتند. به عنوان مثال، قبیله زولو در آفریقا از دو برادر بیگانه می گویند که ماه را سر جایش گذاشته و آهنگ پدیده های روی زمین را برای ما ایجاد کرده اند.
حتی امروزه نیز اسرار آن ذهن ما را مشتاق ولی محروم باقی می گذارد. به عنوان مثال، ماه 400 بار کوچکتر از خورشید و 400 بار به زمین نزدیکتر است. به دلیل این تلاقی مرموز، هنگام خورشید گرفتگی زمانی که ماه از مقابل خورشید عبور می کند، ماه خورشیدی را که بسیار بزرگتر است کاملا پوشش می دهد.
با این حال دانشمندان می گویند اگر ماه نبود، شاید حیات از دریا به خشکی نمی رسید. ماه بر جزر و مد تاثیر می گذارد و جزر و مد امکان رسیدن برخی موجودات دریایی به زمین و در نهایت تکامل آنها و تبدیلشان به حیوانات خشکی را فراهم کرد.
قرار است روباتهای کاوشگری که میلیاردرها برای جستجوی طلا و معادن دیگر به ماه می فرستند از سال 2020 شروع به کار کنند. شاید از آن به بعد بعضی از اسرار ماه کشف شود.
تغییر حافظه
Love is the most powerful of human emotions, and new love can make us feel alive like nothing else. The other side of love is the pain of love that has come and gone. Most of us have experienced lost love at some point, and many people believe that time heals all wounds. Could there be another way? What if we could erase the pain of lost love?
In the movie, Eternal Sunshine of the Spotless Mind, which takes place in the future, a company exists that provides a service to people who want to erase their memories. Here is the story of what happens to a man named Joel: Joel Barish was a quiet, reserved man. His life wasn’t particularly exciting, but he liked things that way. One Valentine’s Day, Joel woke up in a strange mood, which he couldn’t describe. He dressed himself and got ready for work, but when he stepped out the door, he decided not to go.
Instead, for some reason he can’t explain, Joel got on a train headed to the beach area of Montauk, Long Island. Once he arrived there, he sat on the beach all by himself and wrote in his journal. While he was writing, a girl with dyed blue hair caught his eye, but he couldn’t find the courage to approach her.
On the way home though, it turns out he and the blue-haired girl were on the same train. She introduced herself to Joel as Clementine Kruczynski. Joel felt that the conversation was awkward yet familiar, all at the same time. Even though Clementine had a different personality than Joel, he was still attracted to her. He called her as soon as he got home to make plans with her for the next day.
The next night, Joel and Clementine visited the Charles River and laid together on the ice. Their opposite personalities seemed to click and they both felt themselves falling in love with each other. It felt like love at first sight. In reality though, Joel and Clementine were old lovers who had forgotten each other. They first met long before the train ride. They met two years earlier and already shared a passionate relationship. It ended in a lot of emotional pain for both of them. So much so, they wished they could forget about each other.
After they broke up, Clementine decided to have all memories of Joel erased from her brain. She contacted a medical company called Lacuna, Inc., which specializes in altering people’s memories. Once the procedure was complete, Clementine no longer had any idea that Joel even existed. Joel on the other hand, still had all his memories of Clementine. At one point, he missed Clementine so badly that he went out looking for her. When he found her, she was kissing another man, and when Joel approached her, she didn’t even recognize him. This upset Joel, since he couldn’t understand how she could forget about him and move on so soon.
He discussed his feelings with friends, who told him that Clementine had Joel erased from her memory.
After hearing what Clementine did, Joel also decided to erase Clementine from his memory.
Two years later, fate or random chance brings Joel and Clementine together again on the beach in Long Island. Now that they are meeting for a second time, they have another chance to make the relationship work. While they don’t remember each other, they do both feel an instant connection to one another. Even though they both feel like they are starting a new relationship, will they be fated to break up in the same way all over again?
Eternal Sunshine of the Spotless Mind is a fictional movie, but there is truth behind the concept of memory alteration. Scientists have discovered a way to alter memories. They hope to be able to erase traumatic memories from a person’s brain. They are still several years away from testing this theory on humans though. Right now, they are using mice as test subjects.
The scientists have discovered a gene in the brain called the tet1 gene. This gene is responsible for memory extinction, which is the process of new memories replacing old ones. The theory is, the higher the activity of the tet1 gene, the easier it will be to erase old memories.
To test this theory, they placed each mouse into a cage, where once inside, each mouse received an electric shock. The mice began to associate the cage with the electric shock, which was a traumatic experience for them. Then the scientists split the mice into two separate groups. The first group retained their tet1 gene as normal, while the second group had their tet1 gene removed. The mice were then placed inside of the cage again, this time without the electric shock. Over time, the mice with the normal tet1 gene learned to not be afraid of the cage. Their painful memories faded over time. Their new memories replaced the old, traumatic memory of the electric shock, and they no longer had anything to fear.
The mice with the tet1 gene removed were just as afraid of the cage as ever. Without the tet1 gene to replace their traumatic memories, the mice’s old memory of the painful electric shock stayed strong.
In the future, this research into the tet1 gene may help humans forget painful memories. But it is only a small piece of the puzzle. The scientists have discovered which gene is responsible for replacing old memories. What they haven’t figured out is how to select individual memories they want to replace. For fictional Clementine and Joel, they still kept all the old memories from their past, and erased only the ones they no longer wanted to keep. That is much more advanced than the experiment with the mice. That said, the experiment is definitely moving us in a direction that will change the shape of the human experience.
Is erasing painful memories the key to happiness? The search for happiness is a growing fad in the world of psychology. Of course, we all want to be happy, but erasing sad memories might not be the best way. While sadness and pain is something people naturally try to avoid, these situations sometimes give us the greatest opportunity for personal growth. And of course, the pain we experience in our lives doesn’t just make us stronger. The experience of overcoming suffering and learning how to handle pain becomes a part of our identity. Who would you be if you had never experienced the pain of loss? You’d probably be a much different person. And how much sympathy and compassion for others in pain would you have if you had no experience of pain yourself?
من کفش های سفیدم رو خیلی دوست دارم
Pete the cat I love my white shoes
Pete the cat was walking down the street in his brand-new white shoes. He loved his white shoes so much he sang this song.
I love my white shoes! I love my white shoes! I love my white shoes! I love my white shoes!
Oh no! Pete stepped in a large pile of strawberries! What color did it turn his shoes? Red! Did Pete cry? goodness no! he kept walking along and singing his song.
I love my red shoes! I love my red shoes! I love my red shoes! I love my red shoes!
Oh no! Pete stepped in a large pile of blueberries! what color did it turn his shoes? blue! Did Pete cry? goodness no! he kept walking along and singing his song.
I love my blue shoes! I love my blue shoes! I love my blue shoes! I love my blue shoes!
Oh no! Pete stepped in a large puddle of mud! what color did it turn his shoes? brown! did Pete cry? Goodness no. He kept walking along and singing his song.
I love my brown shoes! I love my brown shoes! I love my brown shoes! I love my brown shoes!
oh no! Pete stepped in a bucket of water. and all the brown and all the blue and all the red were washed away. what color were his shoes again? white! but now they were wet. did Pete cry? goodness no! he kept walking along and singing his song.
I love my wet shoes! I love my wet shoes! I love my wet shoes! I love my wet shoes!
the moral of each story is no matter what you step in, keep walking along and singing your song because it’s all good.
من کفش های سفیدم رو خیلی دوست دارم
پیت گربه هه داشت با کفش های سفید و نوش قدم می زد. پیت اونقدر کفشای سفیدش رو دوست داشت که این آواز رو می خوند
من کفش های سفیدم رو خیلی دوست دارم! من کفش های سفیدم رو خیلی دوست دارم! من کفش های سفیدم رو خیلی دوست دارم! من کفشهای سفیدم رو خیلی دوست دارم!
وای، نه! پای پیت رفت توی یه کپه ی بزرگ توت فرنگی. حالا کفش هاش چه رنگی شدن؟ قرمز. پیت گریه کرد؟ به هیچ وجه! به راه رفتن ادامه داد و باز هم آوازش رو خوند.
من کفش های قرمزم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قرمزم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قرمزم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قرمزم رو خیلی دوست دارم!
وای، نه! پای پیت رفت توی یه کپه ی بزرگ بلوبری. حالا کفش هاش چه رنگی شدن؟ آبی. پیت گریه کرد؟ به هیچ وجه! به راه رفتن ادامه داد و باز هم آوازش رو خوند.
من کفش های آبیم رو خیلی دوست دارم! من کفش های آبیم رو خیلی دوست دارم! من کفش های آبیم رو خیلی دوست دارم! من کفش های آبیم رو خیلی دوست دارم!
وای، نه! پای پیت رفت توی یه گودال پر از گل. حالا کفش هاش چه رنگی شدن؟ قهوه ای. پیت گریه کرد؟ به هیچ وجه! به راه رفتن ادامه داد و باز هم آوازش رو خوند.
من کفش های قهوه ایم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قهوه ایم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قهوه ایم رو خیلی دوست دارم! من کفش های قهوه ایم رو خیلی دوست دارم!
وای، نه! پای پیت رفت تو یه سطل پر از آب… و تمام رنگ های قهوه ای و آبی و قرمز همه شون شسته شدن و پاک شدن. حالا کفش هاش دوباره چه رنگی شدن؟ سفید! اما خیس بودن! پیت گریه کرد؟ به هیچ وجه! به راه رفتن ادامه داد و باز هم آوازش رو خوند.
من کفش های خیسم رو خیلی دوست دارم! من کفش های خیسم رو خیلی دوست دارم! من کفش های خیسم رو خیلی دوست دارم! من کفشهای خیسم رو خیلی دوست دارم!
نکته ی اخلاقی داستان اینه که: پاتون توی هرچیزی هم که رفت، بازم به راه رفتن ادامه بدین و آوازتون رو بخونین چون هیچ مشکلی نیست!
