متن درباره میهن / جملات و اشعار غرور آمیز درباره وطن‌مان ایران

متن درباره میهن را در تک متن بخوانید. اهمیت متن درباره «میهن» در فرهنگ ایرانی (به‌ویژه در ادبیات، شعر و گفتمان دینی–ملی امروز) بسیار عمیق و چندبُعدی است. این مفهوم فقط یک تکه خاک جغرافیایی نیست، بلکه یک «هویت مقدس»، یک «امانت الهی» و یک «عرصه‌ی تکلیف» به شمار می‌رود.

جملات زیبا درباره میهن

وطن پرستی اعتقاد راسخ به این است

که کشور شما برتر از دیگر کشورهاست

زیرا شما در آن به دنیا آمده اید

نمانیم که این بوم ویران کنند

همی غارت از شهر ایران کنند

نخوانند بر ما کسی آفرین

چو ویران بود بوم ایران زمین

ای سلامم، ای سرودم

ای نگهبان وجودم

ای غمم تو، شادی ام تو

مایه آزادی ام تو، ای وطن

ای دلیل زنده بودن

ای سرودی صادقانه

ای دلیل زنده ماندن

جان پناهی جاودانه، ای وطن

مهم است که به وجود کشورمان افتخار کنیم

ولی مهم تر از آن این است

که کاری کنیم کشورمان به وجودمان افتخار کند

عشق به وطن و وطن پرستی

مانند عشق به فرزند، مقدس و جاودانه است

و نمی توان هرگز از آن دست کشید

حس میهن‌پرستی در قلب من

یکی از باارزش‌ترین گنج‌ های وجودم است

که حاضرم برای نگه داشتن آن، از هر آن چه دارم بگذرم

وطن، تو را دوست دارم

و برای ذره ذره خاکت

وجود خویش را وقف خواهم کرد

مطلب مشابه: شعر درمورد وطن {مجموعه‌ای از اشعار زیبا، پرشور و دل‌نشین}

مرگا به من که با پر طاووس عالمی

یک موی گربه‌ی وطنم را عوض کنم

جهان شما هرگز روی آرامش بخود نخواهد دید

تا زمانیکه وطن گرائی و میهن دوستی را از نژاد بشر طرد نکنید

هرچه ملتی دارای اعتقادات وطن پرستی شدیدتری باشد

به همان شدت نسبت به رنج ها و لطمات ملت های دیگر بی تفاوت می ماند

چو ایران نباشد تن من مباد

چنین دارم از موبد پاک یاد

عکس نوشته درباره میهن

علاقه ای در دنیا شدید تر از عشق به وطن نیست

زندگی انسان های فعال، خاک وطن را بارور می سازد

خانه ات را حاضری از دست بدهی ولی وطن را هرگز

من به کشورم با تاریخ کهن

و فرهنگ اصیل خود افتخار می‌کنم

و خود را سرباز وطن می‌دانم

هزار قرن هم که بگذرد

من باز هم ساکن آغوش توام

آدم اگر عاقل باشد

از وطنش مهاجرت نمی کند

جان و تن من باد فدای وطن من

آری به فدای وطنم جان و تن من

جان چیست؟ ز جان بهتر و شیرین‌ تر و خوش تر

گر زانکه مرا هست، فدای وطن من

امید که هر روز جوان‌ تر شود از پیش

این کشور دیرینه و ملک کهن من

ای مام وطن، تا به ابد هیچ نباشد

جز زمزمه عشق تو زین پس سخن من

پروانه‌ صفت مهر تو سوزد پر و بالم

ای شمع رخت، روشنی انجمن من

با واژه پاینده وطن در جریان است

گر قطره خونی‌ ست روان در بدن من

خواهم که پس از مرگ من احباب بسازند

از پرچم ایران عزیزم کفن من

خواهم ز خدا فخری دلداده شیدا

پاینده و جاوید بماند وطن من

ای مادر وطن، ای کویرهای تو جایگاه آفتاب سوزان و ای مزارع تو سرسبز از عطر بهاران، مرده باشم اگر دست متجاوز به یک برگ از درختان تو برسد.

علاقه ای در دنیا شدید تر از عشق به وطن نیست

زندگی انسان های فعال، خاک وطن را بارور می سازد

خانه ات را حاضری از دست بدهی ولی وطن را هرگز

وطن تنها میراثی است که

هرگز نمی توان آن را خرج کرد،

هدیه داد و یا فروخت.

جان من فدای وطن و مام میهن که

تمام روح و قلبم در ریشه و خاک آن،

جای گرفته است

سایه بانی دارم

که سه رنگ است و به آن می بالم

«سبز» چون فصل قناری و دل هر عاشق

«سرخ» چون غیرت مردان نجیب

و «سفیدی» که تبارش نور است

از پلیدی دور است

کمترین قیمت نامش جان است

پرچم ایران است.

وطن پرستی اعتقاد راسخ به این است

که کشور شما برتر از دیگر کشورهاست

زیرا شما در آن به دنیا آمده اید

وطن، پاره تن من،

کوه‌ های سر به فلک کشیده‌ ات

آرزوهای دست نیافتنی‌ ام و دشت‌ های بی‌ کرانت،

رویاهای زیبای من هستند…

بوی بهار و سپیدی زمستان وطن، در هیچ جای دیگر جهان پیدا نمی‌شود و یک مشت از خاک بایرترین کویرهای ایران را با حاصلخیزترین مناطق جهان، عوض نمی‌کنم.

وطن! وطن!

تو سبز جاودان بمان که من

پرنده‌ای مهاجرم که از فراز باغ با صفای تو

به دور دست مه گرفته پر گشوده‌ام

وطن، پاره تن من، برای برافراشته نگه داشتن پرچم تو، از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنم.

متن های زیبا درباره میهن پرستی

فرانسه بمیرد، زیبایی می‌میرد!

آلمان بمیرد، قدرت می‌میرد!

بریتانیا بمیرد، سیاست می‌میرد!

عربستان بمیرد، خیانت می‌میرد!

ایران بمیرد، تمدن می‌میرد!

جان من فدای وطن و مام میهن که تمام روح و قلبم در ریشه و خاک آن، جای گرفته است.

به جا گذاشتن فرهنگ مردمان ایران بر صحنه تاریخ کاری بود که تنها از ایران و ایرانی بر می آمد.

این فرهنگ جاویدانه و غنی قابل قیاس با فرهنگ های ملل مختلف نیست.

ما همگی به خود می بالیم که ایرانی هستیم و در سرزمینی زیست می کنیم

که با عشق و امید به آینده، زندگی خود را با جان و دل ادامه می دهیم.

عشق به وطن و وطن پرستی، مانند عشق به فرزند، مقدس و جاودانه است و نمی توان هرگز از آن دست کشید.

وطن تنها میراثی است که هرگز نمی توان آن را خرج کرد، هدیه داد و یا فروخت.

وطن، ای باشکوه‌ترین خاک زمین، در راه تو از جان خویش می‌گذرم و اجازه تعدی دشمنان به حریمت را نخواهم داد.

وطن! وطن!

نظر فکن به‌من که من

به هر کجا غریب‌وار

که زیر آسمان دیگری غنوده‌ام

همیشه با تو بوده‌ام، همیشه با تو بوده‌ام

مردم ایران مردمانی ثابت قدم، مهمان نواز، مهربان و متین، آزاد مرد و آزادی خواه

و مردمانی هستند که در طول تاریخ کمتر ملتی را می توان با آن ها مقایسه کرد.

به ایران و ایرانی باید بالید که بزرگ مردانی همچون

حافظ و سعدی و فردوسی، بوعلی سینا و ذکریای رازی، کوروش و داریوش و…

را در دل خود جای داده است.

کسانی که داشتن یکی از آن ها هم برای هر ملتی افتخار بزرگی است

و کمتر شهر و دیاری را می توان یافت که از وجود این همه عالم و دانشمند بهره مند بوده باشد.

وطن پاره تن من،

برای برافراشته نگه داشتن پرچم تو،

از هیچ تلاشی فروگذار نمی‌کنم…

ای مادرم ایران‌ زمین

آغاز تو، پایان تویی

بر دشت من، باران تویی

در چشم من، تابان تویی

ایران من ایران من

آن مهر جاویدان تویی

ای در رگانم خون وطن

ای پرچمت ما را کفن

دور از تو بادا اهرمن

ایران من ایران من

سرود ملی و به اهتزاز درآمدن پرچم قشنگ کشورمان ایران

در عرصه های بین المللی افتخاری است

که با شوق و ذوق می توان چنین صحنه ای دلربا و وصف ناشدنی را به نظاره نشست.

وقتی پرچم ایران در زمینه های مختلف به اهتزاز درمی آید و به اوج خود می رسد،

آنجاست که می توان حس غرور گرفته و به ایرانی بودن خود عشق ورزید.

مطلب مشابه: اشعار فردوسی + منتخب اشعار فردوسی در باب وطن و خرد

وطن یعنی خاکی که زیر پای شهدا خوابیده و هنوز بوی خونشان می‌دهد. وطن یعنی مادری که هزاران فرزندش را در راه عزتش قربان کرده و باز لبخند می‌زند. وطن یعنی پرچمی که هر بار بالا می‌رود، دل ما هم با آن اوج می‌گیرد. وطن یعنی ایران؛ جایی که اگر نباشد، دیگر هیچ جای دنیا خانه نیست. جانم فدای خاکی که نامش ایران است و قلبش همیشه بیدار.

ایران فقط یک کشور نیست؛ حرم است. حرم امام رضا، حرم حضرت معصومه، حرم شهدا. اگر این حرم بماند، همه حرم‌ها می‌مانند. عشق به وطن یعنی عشق به همان خاکی که امام زمان روزی پا بر آن خواهد گذاشت. پس هر که ایران را دوست ندارد، دلش از عشق به اهل‌بیت خالی است. وطن‌پرست واقعی کسی است که برای سربلندی ایران می‌میرد و زنده می‌شود.

وقتی دشمن به مرزهای ایران چشم می‌دوزد، ما به چشم‌های مادران شهدا نگاه می‌کنیم. وطن یعنی همان چشمانی که هنوز منتظرند. وطن یعنی نام‌هایی که روی سنگ قبرها حک شده و هنوز زنده‌اند. وطن یعنی غیرت، یعنی ایستادن، یعنی فریاد «مرگ بر ضد ولایت فقیه». وطن یعنی ایران؛ کشوری که تا آخرین قطره خونش، تسلیم نمی‌شود. این خاک، ناموس ماست.

ایران یعنی جایی که صبح‌ها با صدای اذان بیدار می‌شوی و شب‌ها با نام خدا می‌خوابی. ایران یعنی همان خاکی که زیر پای زائران امام حسین راه می‌روند و اشک می‌ریزند. وطن‌پرستی یعنی هر روز برای عزتش کاری کنی؛ از درس خواندن تا کار کردن، از فرزند آوردن تا جهاد تبیین. ایران را دوست بدارید، چون خدا این خاک را برای بندگی انتخاب کرده است.

وطن یعنی پرچمی که روی تابوت شهدا می‌پیچد و بعد دوباره بر دکل بالا می‌رود. وطن یعنی همان پرچمی که دشمن از دیدنش می‌سوزد و ما از دیدنش اشک شوق می‌ریزیم. وطن یعنی ایران؛ جایی که هنوز بوی عطر امام رضا در کوچه‌هایش می‌پیچد. کسی که ایران را دوست ندارد، قلبش را گم کرده است. ایران یعنی همه چیزمان؛ جانمان، ناموسمان، دینمان.

ایران یعنی کشوری که چهارده قرن پیش با دستان امام رضا(ع) متبرک شد. ایران یعنی پایگاه انتظار، یعنی قلعه‌ای که اگر بیفتد، پرچم اهل‌بیت پایین می‌آید. وطن‌پرستی یعنی نگذاری دشمن حتی به خیال خودش هم به این خاک نزدیک شود. وطن‌پرستی یعنی امروز در سنگر دانشگاه، کارگاه و خانواده بجنگی تا فردا در رکاب صاحب‌الزمان شمشیر بزنی. ایران را دوست بدار.

میهن یعنی خاکی که هر وجبش با خون یک شهید آبیاری شده. میهن یعنی کوه‌هایی که هنوز فریاد «یا حسین» رزمندگان در آن پیچیده. میهن یعنی دشت‌هایی که زیر پای اسب امام زمان(عج) خواهد لرزید. پس امروز هر که برای آبادانی ایران تلاش کند، در مسیر ظهور قدم برداشته. وطن‌پرست کسی نیست که فقط شعار بدهد؛ کسی است که برای ایران جان بدهد.

ایران یعنی همان خاکی که خدا در قرآن به آن قسم خورده: «وَالتِّینِ وَالزَّیْتُونِ وَطُورِ سِینِینَ وَهَذَا الْبَلَدِ الْأَمِینِ». ایران یعنی سرزمین امن الهی. وطن‌پرستی یعنی قدر این امانت را بدانی و نگذاری دست نامحرم به آن برسد. وطن‌پرستی یعنی وقتی نام ایران می‌آید، دلت بلرزد و اشکت بریزد. ایران یعنی مادر، یعنی ناموس، یعنی همه چیز. جانم فدای ایران.

وطن یعنی جایی که وقتی از دور می‌بینیش، بغض گلویت را می‌گیرد. وطن یعنی همان پرچمی که روی شانه‌های حاج قاسم بود و هنوز بوی بدنش می‌دهد. وطن یعنی ایران؛ کشوری که دشمن صد سال است تلاش می‌کند نابودش کند و هنوز سرش بالاست. وطن‌پرستی یعنی نگذاری حتی یک وجب از این خاک زیر پای بیگانه برود. ایران یعنی عشق.

ایران یعنی کشوری که خدا آن را برای ظهور ذخیره کرده. ایران یعنی پایگاه مستضعفین جهان. وطن‌پرستی یعنی امروز برای پیشرفت ایران بجنگی تا فردا در رکاب مهدی فاطمه شمشیر بزنی. ایران یعنی همان خاکی که شهدا با خونشان امضا کرده‌اند: این خاک مال ماست. وطن‌پرست واقعی کسی است که هر روز برای عزت ایران از جانش مایه بگذارد. ایران یعنی همه چیزمان