قصه کودکانه شیرین / 5 داستان قشنگ و دلنشین برای کودک شما

در این بخش از سایت ادبی تک متن چندین قصه کودکانه برای خواب را قرار داده‌ایم. این قصه‌های شیرین و کودکانه را برای فرزندتان خود خوانده و با اضافه کردن کمی توضیح هم قوه تخیل عزیزتان را پرورش داده و هم باعث یک خواب آرام و شیرین شوید.

قصه روباه مکار و بز کوهی

روزی و روزگاری روباه بسیار حیله‏ گری زندگی می‏کرد که همیشه دوست داشت به دردسر بیفتد تا بتواند با کمک هوش خود و نیرنگ برای آن راه حلی پیدا کند.

یک روز روباه در حال عبور از جنگل، به درون چاهی افتاد، اما هر چه تلاش کرد نتوانست از چاه بیرون بیاید. مدتی که گذشت یک بز کوهی که خیلی هم تشنه بود به سر همان چاه رسید. روباه را که دید، پرسید؛ «آب این چاه آشامیدنی است؟» روباه هم که منتظر چنین لحظه ‏ای بود با خوشحالی جواب داد: «بله، عجب آب گوارایی! خیلی هم زلال و خنک است.»

و تا می‏توانست از آب چاه برای بز تشنه تعریف کرد و از بز خواست تا برای نوشیدن آب به داخل چاه برود.

بزکوهی که خیلی تشنه بود و حرف‏های روباه هم او را برای خوردن این آب مشتاق‏ تر کرده بود، بدون لحظه‏ ای درنگ به داخل چاه پرید و تا می‏توانست آب خورد. بعد از اینکه تشنگی ‏اش برطرف شد از روباه خیلی تشکر کرد و گفت: « حالا چه‏ طور باید از این چاه بیرون بروم؟»

روباه که بوی آزادی به مشامش خورده بود، جواب داد: «خب این خیلی ساده است. تو به من کمک می‏کنی تا بیرون بروم و بعد ببین که چه طور در مدت کوتاهی آزاد می‏شوی…

سم‏ های عقبی ‏ات را طوری به دیوار چاه تکیه بده که ارتفاع شاخ ‏هایت به بالاترین حد ممکن برسد، به این ترتیب من بیرون می‏ پرم و تو را هم بیرون می‏کشم.»

بز باز هم بدون اینکه لحظه ‏ای فکر کند همان کارهایی را که روباه گفته بود، انجام داد. روباه هم خیلی راحت با دو جهش به دهانه ‏ی چاه رسید و نجات پیدا کرد. روباه بلافاصله به راه افتاد و رفت و بز که این وضع را دید، شروع کرد به داد و فریاد و سرزنش روباه که به قولش عمل نکرده بود.

روباه در حالی که دور می‏شد، گفت: «طفلکی بز بیچاره! تو هر چه قدر هم که تشنه بودی باید قبل از پریدن به داخل چاه، راهی برای بیرون رفتن از آن پیدا می‏کردی!»

بچه های عزیز  از این قصه نتیجه می گیریم که

ما هم باید قبل از انجام هر کاری خوب فکر کنیم تا به عاقبت بزکوهی دچار نشویم.

غول کج دست

یکی بود یکی نبود. یک غول بود که توی جنگل کاج بود. دستش کج بود. راه که می‏رفت، دست کجش می‏رفت توی دکان غول‏ها. یواشکی یه چیزی را کِش می‏رفت و به جایش یه میوه ‏ی کاج می‏گذاشت.

غول‏ها هر روز می‏دیدند که دکانشان خالی می‏شود. کم کم پر از میوه ‏ی کاج می‏شود. قایم شدند و فهمیدند، کار غول دست کج است. به دست کج گفتند: «یا کجت را درست کن، یا از اینجا برو!»

امّا دست کج هر کار کرد، کجش صاف نشد.

غول ها هم گفتند: «برو از جنگل کاج بیرون!»

دست کج از جنگل کاج رفت بیرون و آمد تو شهر آدم‏ها. گفت: «وای حالا چه‏ کار کنم، کجا برم؟» که  دید توی شهر چه برو بیایی است. همه دارند عیدی می‏خرند. شنید که همه منتظر عمو نوروزند.

دست کج خوشش شد. با خودش گفت: «حالا بلدم چه جوری خودم را تو خونه‏ ها جا بکنم.»

دست کج رفت جلوتر. رسید به خانه‏ ی یک پیرزن. پیرزن داشت تند و تند اتاق را جارو می‏کرد.

دست کج خوش‏حال و خندان در زد: «تاق توق، تالاق تولوق.»

پیرزن از جا پرید. قلبش را گرفت. ترسید. گفت: «کیه؟ یواش‏تر! در را از جا کندی، کی هستی؟» 

غول با صدای غولیش گفت: «سلام، منم عمو نوروز. در را واکن!»

پیرزن گوش‏هایش را گرفت و گفت: «گوشم پاره شد. این صدای غوله یا صدای آدمیزاد؟»

غول صدایش را نازک  کرد و گفت: «معلومه که صدای آدمیزاده. فقط گلوش از سرما گرفته. در را واکن بیام تو! منم عمو نوروز.»

پیرزن با خودش گفت: «آهان! آخی عمو نوروز سرما خورده، گلوش گرفته.» و رفت در را باز کند. امّا یکهو فکری کرد. انگشت‏هایش را یکی یکی شمرد. حساب کتابی کرد و گفت: «ولی هنوز دو روز مانده به عید نوروز.»

غول تندی گفت: «آره خب. گفتم زودتر بیام، یکهو خوابت نبرد.»

پیرزن گفت: «اگه راست می‏گی، دستت را از زیر در نشون بده!»

غول هم دستش را نشان داد.

خاله پیرزن پرید عقب و گفت: «وای! تو که دستت کجه؟»

غول ترسید و گفت: «دست من کجه! کی می‏گه کجه؟»

پیرزن عصایش را کوبید به در و گفت: «من می‏گم کجه! برو تا با این عصام نزدم تو مخت!»

غول دست کج بیش‏تر ترسید. آمد فرار کند، افتاد زمین و دستش شکست. نعره‏اش به هوا رفت.

-آخ مُردم از درد، کمک! دستم را درست کن خاله پیرزن!

پیرزن گفت: «باشه. دستت را درست می‏کنم، به شرطی که برگردی خونه ‏ات. باشه؟‏»

غول دست کج با گریه گفت: «باشه.»

پیرزن، دست غول را برایش درست کرد. غول که  دید دیگر دستش نه درد می‏کند و نه کج است، خوش‏حال شد و برگشت توی جنگل کاجش.

قصه کودکانه جنگل

یکی بود یکی نبود زیر گنبد کبود

شیری دانا و صبور و  در جنگلی  پر از حیوانات متنوع که در کمال آرامش در کنار هم زندگی می کردند…

این جنگل بدلیل حضور سلطان دانای  جنگل  آرامشی  داشت ،که سبب می شد روز به روز به تعداد حیواناتش اضافه شود .

روزی از روز ها با ورود یک حیوان عجیب و بسیار قدرت طلب و مغرور این آرامش به  جهنم تبدیل شد ..

سلطان جنگل از این ماجرا با خبر شد.  دستور داد جلسه ای تشکیل دهند با حضور همه ی کسانی که به نوعی با این حیوان عجیب رو برو شده بودند.

در این جلسه شیر دانا همه ی اطلاعات لازم  را از حیوانات حاضر در جلسه کسب کرد و از بین حیوانات پلنگ – ببر – فیل – خرس – گورخر – کلاغ و خرگوش را انتخاب کرد. 

برای هریک از آنها ماموریتی داد تا فردا با اجرای نقشه ای دقیق از شر این حیوان عجیب خلاص شوند و آرامش را به حیوانات بازگردانند .

همه حیوانات از محضر شیر اجازه گرفته و رفتند تا فردا صبح به ماموریت خود عمل کنند .

با اطلاعاتی که حیوانات به شیر داده بودند این حیوان عجیب باید ادم باشد که با استفاده از اسلحه و ماشین به شکار حیوانات پرداخته است و صبح فردا هم کار خود را ادامه خواهد داد .

با این حساب صبح زود همه حیوانات برای شروع ماموریت آماده از خواب بیدار شدند .

با نقشه سلطان جنگل

پلنگ در روی درختی بلند باید بخوابد و خوب اوضاع را بررسی کند.

 ببر در بین درختان انبوه جنگل کمین کند و منتظر بماند .

فیل با تعدادی از فیل های دیگر آماده حمله باشد.

خرس با ترساندن آدم به کمک حیوانات دیگر برود.

کلاغ در جابجایی پیامها دخالت کند.

خرگوش همه امور را در اختیار شیر قرار دهد.

گورخر در شناسایی  محلی که شکارچی مستقر شده  خبردار شود .

همه ماموریت خود را به خوبی بلد بودند.

 آدم صبح سوار بر ماشین جیپ خود وارد جنگل شد و پس از درست کردن چایی و خوردن آن اسلحه خود را برداشته و در جنگل راه افتاد

 از طرف شیر دستور داده شده بود که همه حیوانات تا زمانی که به انها خبری نرسیده از لانه خود بیرون نیایند .

کلاغ همینطور در جنگل چرخ می زد و اوضاع را بررسی می کرد و همه را از اوضاع مطلع می کرد کلاغ وضعیت و موقعیت شکارچی را به همه اطلاع داد.

 فیل و همه دوستانش  در نزدیکی محل چادر شکارچی حاضر شده و آماده حمله ایستاند.

ببر بدون آنکه شکارچی آن را ببیند به تعقیب شکارچی پرداخت تا در موقعیت مناسب و به دستور شیر کار حمله را آغازکند.

شکارچی در طول و عرض جنگل پرسه می زد اما هیچ حیوانی را پیدا نمی کرد و با خودش می گفت مثل اینکه جنگل تعطیل شده .

خرس ناگهان جلوی شکارچی حاضر شد و شکارچی از ترس زبانش بند آمد ولی خودش را آماده کرد که با اسلحه اش شروع به تیز اندازی کند .

فیل صدایی از پشت سرش در آورد و تمرکز شکارچیبه هم ریخت پلنگ از بالای درخت پایین پرید و به همراه ببر شکارچی را محاصره کردند شیر به همراه گورخر در صحنه حاضر شدند و شکارچی از اینهمه آمادگی متعجب شده بود و کاملا از نقشه بودن این حمله اطمینان حاصل کرد .

شیر به شکارچی هشدار داد که دیگر هرگز وارد جنگل نشده و مزاحمتی به حیوانات جنگل ایجاد نکند . شکارچی از کارهایی که کرده بود اعلام پشیمانی کرد و قول داد که هرگز مزاحمتی به حیوانات جنگل ایجاد نکند و در جهت جبران کارهای بد خود برای حیوانات جنگل کاری انجام دهد.

شکارچی با شیر صحبت کرد و اجازه خواست در جنگل کلبه ای درست کند و دامپزشکی را هر چند وقت یکبار به انجا بیاورد تا  حیوانات مریض را مداوا کند .

سلطان جنگل  از همکاری همه حیوانات تشکر کرد.و بازگشت آرامش را به جنگل به همه تبریک گفت و باز همه حیوانات در کنار هم به زندگش شیرین خود ادامه دادند.

شکارچی های ترسو

قورباغه توی برکه ای در کمین نشسته بود تا حشره ای را شکار کند. حشره از این طرف به آن طرف می پرید و قورباغه هم بی صدا می جهید و حشره را دنبال می کرد.

ولی خبر نداشت که یک لک لک هم قصد شکار او را داشت، حشره می رفت و قورباغه هم دنبال او، لک لک هم بی صدا به دنبال قورباغه. هر سه تای آنها بدون آن که دیگری بداند به دنبال هم بودند. روباهی لک لک را دید و هوس خوردن او را کرد. پس روباه هم به قصد شکار لک لک دنبال او راه افتاد.

هر چهارتای آنها بی خبر از همدیگر به دنبال هم می رفتند تا به یک جنگل رسیدند. یک شکارچی با تفنگ خود در جنگل به دنبال شکار بود تا چشمش به روباه افتاد. او هم می خواست یک روباه را به خاطر پوست و دم زیبایش شکار کند، پس به دنبال او به راه افتاد. تفنگش را به سوی او نشانه گرفت و تیری به طرفش شلیک کرد.

گلوله به خطا رفت. روباه از ترس جیغ بلندی کشید و از روی لک لک پرید و فرار کرد و رفت. لک لک هم از دیدن روباه وحشت کرد و سروصدایی کرد که قورباغه متوجه حضور او شد.

قورباغه هم از ترس جستی زد و لای بوته ها پنهان شد. این وسط حشره آزادانه و بدون ترس پرواز کرد و رفت و مرد شکارچی هم از شکار خود بی نصیب ماند.

پسرک و قورباغه ها

روزی روزگاری نزدیک روستایی استخر بسیار بزرگی بود که داخل آن پر از قورباغه های بزرگ و کوچک بود. هر روز غروب بچه ها نزدیک این استخر مشغول بازی می شدند.

یک روز، یکی از این بچه ها که مشغول بازی بود چند تا قورباغه را دید که در قسمت کم عمق استخر شنا می کردند. پسرک با خودش فکر کرد که کمی با این قورباغه ها شوخی کند. پس دوستش را صدا کرد و گفت”بیا به این قورباغه ها سنگ بزنیم، فکر کنم خیلی خوش بگذره، چون اونا به این طرف و اون طرف می پرند تا سنگ بهشون نخوره.”

دوست پسرک قبول کرد و آن ها شروع کردند به پرتاب کردن سنگ به طرف قورباغه های بیچاره. پسرک و دوستش از این کار خیلی لذت می بردند و با صدای بلند می خندیدند، اما بعضی از این قورباغه های بینوا هلاک شدند و مردند. پسرک و دوستش از دیدن این منظره خوشحال تر شدند و بلندتر خندیدند.

بالاخره یکی از قورباغه ها که خیلی از کار این دو پسر عصبانی شده بود،سرش را از آب بیرون آورد و گفت”خواهش می کنم بس کنید، نخندید. این بازی شما خیلی بی رحمانه است و چند تا از دوستای ما تا الان مردند. این بازی شما اصلاً خنده دار نیست.”

وقتی پسرک و دوستش صدای قورباغه را شنیدند از ترس پا به فرار گذاشتند.

آیا شما هم تا به حال با دوست خود شوخی ای کرده اید که باعث رنجش و ناراحتی اش شده باشد. اگر چنین اتفاقی افتاد، چه کاری برای جبران آن انجام داده اید؟

خرگوش سفید و خرگوش سیاه

یکی بود یکی نبود، خرگوش سفید به خرگوش سیاه گفت: «بیا بریم گردش».

خرگوش سیاه گفت: «کجا بریم؟»

خرگوش سفید گفت: «توی جنگل».

خرگوش سیاه گفت: «باشه، بریم گردش کنیم، بازی کنیم. دل‌هامونو راضی کنیم».

آن‌ها راه افتادند و رفتند تا به جنگل رسیدند.

یک درخت نارنج دیدند. سنجاب کوچولویی روی آن نشسته بود. سنجاب کوچولو آن‎‌ها را دید و صدا زد: «خرگوش سفید، خرگوش سیاه سلام، نارنج دوست دارید؟»

خرگوش‌ها جواب دادند: «سلام، بله دوست داریم».

سنجاب کوچولو یک نارنج چید و به طرف آن‌ها انداخت و گفت: «بگیرید که اومد».

خرگوش سفید پرید و نارنج را گرفت و به خرگوش سیاه داد.

آن‌ها با هم گفتند: «دستت درد نکنه، سنجاب مهربون!»

خرگوش سیاه نارنج را پاره کرد؛

یک قاچ به خرگوش سفید داد و یک قاچ هم در دهان خودش گذاشت.

خرگوش سفید نارنج را خورد و گفت: «وای چه ترشه!»

سنجاب داد زد: «بخور تا شکمت پُرشه!»

خرگوش‌ها خندیدند. از سنجاب خداحافظی کردند و رفتند تا به یک بوته‌ی لوبیا رسیدند. خرگوش سیاه گفت: «وای! لوبیا!»

خرگوش سفید گفت: «فردا زود بیا.»

خرگوش سیاه خندید و دوید. خرگوش سفید هم دنبالش دوید. آنها دویدند و دویدند تا به درختی رسیدند که روی شاخه‌های آن چند تا طوطی نشسته بود. خرگوش سفید گفت: «وای چقدر طوطی!»

خرگوش سیاه گفت: «بپر تو قوطی!»

خرگوش سفید گفت: «چی گفتی؟»

خرگوش سیاه گفت: «یه وقت نیفتی!» و دوید.

خرگوش سفید دنبالش دوید

آن‌ها دویدند و رفتند تا به یک روباه رسیدند. ترسیدند و زیر بوته‌ها پنهان شدند. روباه، دنبال غذا بود. بو کشید و بو کشید تا به بوته‌ها رسید. داد زد: «آهای خرگوش‌ها، می‌دونم اون جایید. بیایید بیرون!»

خرگوش‌ها از جایشان تکان نخوردند. روباه دستش را جلو آورد تا آن‌ها را بیرون بکشد. خرگوش‌ها یواشکی خودشان را عقب کشیدند. از زیر بوته‌ها بیرون آمدند و پا به فرار گذاشتند.

روباه دنبالشان دوید. خرگوش‌ها بدو روباه بدو. روباه پشت سر و خرگوش‌ها جلو. خرگوش‌ها به لانه‌شان رسیدند. داخل لانه پریدند و قایم شدند. روباه ناامید برگشت و رفت تا شکار تازه‌ای پیدا کند.

 خرگوش سفید رو به خرگوش سیاه کرد و گفت: «روباهِ بلا!» خرگوش سیاه گفت: «هم کلک بود و هم ناقلا!»

خرگوش سفید گفت: «روباه بلا، کلک بود و ناقلا، دشمن خرگوشا، نذاشت راحت گردش کنیم».

خرگوش سیاه گفت: «اون یکی بود ما دو تا». خرگوش سفید گفت: «دمت کوتاه»

خرگوش سیاه گفت: «چی گفتی؟ دُمب کی کوتاه؟»

خرگوش سفید گفت: «دُمب تو». خرگوش سیاه نگاهی به دم خودش کرد، نگاهی هم به دم خرگوش سفید انداخت و با خنده گفت: «دم‌های هردوتامون کوتاهه. فقط مال تو سفیده مال من سیاه».

خرگوش سفید گفت: «دم من مثل ماه، دم تو مثل شب سیاه».

خرگوش سیاه گفت: «وای! امروز چه روز شادی بود». خرگوش سفید گفت: «پر از ماجرا بود!»

خرگوش سیاه گفت: «من که خسته شدم». خرگوش سفید گفت: «من هم چشم‌هایم بسته شدند».

هردو با لبخندی به خواب رفتند و خواب‌های خرگوشی دیدند.