اشعار کوتاه باباطاهر / شعرهای تک بیتی و کوتاه از این شاعر بزرگ

اشعار کوتاه باباطاهر شاعر بزرگ ایرانی را در سایت ادبی تک متن برای شما دوستان و اهالی شعر آماده کرده ایم. باباطاهر، عارف و شاعر قرن پنجم هجری قمری و معاصر با طغرل بیک سلجوقی، اهل همدان بود و به «باباطاهر عریان» معروف است. او به دلیل سرودن دوبیتی‌های عاشقانه و عرفانی در زبانی ساده شهرت دارد و القابی مانند «عریان»، «شوریده»، «شیفته» و «همدانی» نیز به او داده شده است. 

شعرهای کوتاه بابا طاهر

بوره ای دل بوره باری بشیمان

مکه کاری کز آن گردی پشیمان

یه دو روزی به ناکامی سر آریم

باشه روزی که گل چینیم به دامان

بوره منت بریم ما از کریمان

بکشیم دست از خوان لئیمان

کریمان دست در خوان کریمی

که بر خوانش نظر دارند کریمان

ز دست مو کشیدی باز دامان

ز کردارت نبی یک جو پشیمان

روم آخر به دامانی زنم دست

که تا از وی رسد کارم به سامان

اگر مستانِ مستیم از ته ایمان

وگر بی‌پا و دستیم از ته ایمان

اگر گبریم و ترسا ور مسلمان

به هر ملت که هستیم از ته ایمان

ز یاد خود بیا پروا کنیمان

ازو کو التجا وا که بریمان

کیه این تاب داره تا مو دارم

نداره تاب این سام نریمان

پشیمانم پشیمانم پشیمان

کاروانی بوینم تا بشیمان

کهن دنیا به هیچ کسی نمانده

به هرزه کوله باری میکشیمان

مو آن اسپید بازم سینه سوهان

چراگاه مو بی، سر بشن کوهان

همه تیغی به سوهان میکرن تیز

مو آن تیغم که یزدان کرده سوهان

دلُم تنگه ندانُم صبر کِردَن

ز دلتنگی بُوَم راضی به مُردَن

ز شرم روی تِه مو در حِجابِم

ندانُم عرض حالَم واته کِردَن

الهی سوز عشقت بیشتر کن

دل ریشم ز دردت ریشتر کن

ازین غم گر دمی فارغ نشینم

به جانم صد هزاران نیشتر کن

آنکه بی خان و بی مانه منم من

آنکه برگشته سامانه منم من

آنکه شادمان به انده میکره روز

آنکه روزش چو شامانه منم من

مطلب مشابه: دو بیتی‌های باباطاهر؛ قشتگ ترین اشعار دوبیتی عاشقانه باباطاهر

اگر دستم رسد بر چرخ گردون

از او پرسم که این چون است و آن چون

یکی را می‌دهی صد ناز و نعمت

یکی را نان جو آلوده در خون

دلا چونی دلا چونی دلا چون

همه خونی همه خونی همه خون

ز بهر لیلی سیمین عذاری

چو مجنونی چو مجنونی چو مجنون

به عالم کس مبادا چون من آئین

مو آئین کس مبو در دین و آئین

هر آنکو حال موش باور نمیبو

مو آئین بی مو آئین بی مو آئین

بیا جانا دل پردرد مو بین

سرشک سرخ و روی زرد مو بین

غم مهجوری و درد صبوری

همه بر جان غم‌پرورد مو بین

عکس نوشته اشعار کوتاه بابا طاهر

بی ته یک شو دلم بی‌غم نمی‌بو

که آن دلبر دمی همدم نمی‌بو

هزاران رحمتِ حق باد بر غم

زمانی از دل ما کم نمی‌بو

وای از روزی که قاضیمان خدا بو

سر پل صراطم ماجرا بو

به نوبت بگذرند پیر و جوانان

وای از آندم که نوبت زان ما بو

دلی دیرم که بهبودش نمی‌بو

سخنها میکرم سودش نمی‌بو

به بادش میدهم نه‌‌ش میبرد باد

در آتش می‌نهم دودش نمی‌بو

سری دارم که سامانش نمیبو

غمی دارم که پایانش نمیبو

اگر باور نداری سوی من آی

بوین دردی که درمانش نمیبو

دلی دیرم دمی بیغم نمی‌بو

غمی دیرم که هرگز کم نمی‌بو

خطی دیرم مو از خوبان عالم

که یار بیوفا همدم نمی‌بو

بوره جانا که جانانم تویی تو

بوره یارا که سلطانم تویی تو

ته دونی خود که مو جز تو ندونم

بوره بوره که ایمانم تویی تو

به والله که جانانم تویی تو

به سلطان عرب جانم تویی تو

نمیدونم که چونم یا که چندم

همی دونم که درمانم تویی تو

شبی دیرم ز هجرت تار تارو

گرفته ظلمتش لیل و نهارو

خداوندا دلم را روشنی ده

که تا وینم جمال هشت و چارو

نصیب کس مبو درد دل مو

که بسیاره غم بی‌حاصل مو

کسی بو از غم و دردم خبردار

که دارد مشکلی چون مشکل مو

نیا مطلق به کارم این دل مو

بجز خونابه‌اش نه حاصل مو

داره در موسم گل جوش سودا

چه پروایی کره اینجا دل مو

بهارم بی خزان ای گلبن مو

چه غم کنده ببو بیخ و بن مو

برس ای سوته دل یک دم به دردم

ته ای امروز دل تازه کن مو

امان از اختر شوریدهٔ مو

فغان از بخت برگردیدهٔ مو

فلک از کینه‌ورزی کی گذاره

رود خون از دل غمدیدهٔ مو

نوای ناله غم اندوته دونو

عیار قلب خالص بوته دونو

بوره سوته دلان واهم بنالیم

که قدر سوته دل دلسوته دونو

مکن کاری که پا بر سنگت آیو

جهان با این فراخی تنگت آیو

چو فردا نامه خوانان نامه خونند

تو وینی نامهٔ خود ننگت آیو

شعرهای کوتاه شاهکار باباطاهر

بی ته اشکم ز مژگان تر آیو

بی ته نخل امیدم نی بر آیو

بی ته در کنج تنهائی شب و روز

نشینم تا که عمرم بر سر آیو

شبی کان نازنینم در بر آیو

گذشته عمرم از نو بر سر آیو

همه شو دیدهٔ مو تا سحرگاه

به ره باشد که یارم از در آیو

به دل چون یادم از بوم و بر آیو

سرشکم بی‌خود از چشم تر آیو

از آن ترسم منِ برگشته دوران

که عمرم در غریبی بر سر آیو

خوش آن ساعت که یار از در درآیو

شو هجران و روز غم سر آیو

ز دل بیرون کنم جان را به صد شوق

همی واجم که جایش دلبر آیو

غم عشق تو کی بر هر سر آیو؟

همایی کی به هر بوم و بر آیو؟

ز عشقت سرفرازان کامیابند

که خور اول به کهساران بر آیو

بی ته هر شو سرم بر بالش آیو

چو نی از استخوانم نالش آیو

شب هجران به جای اشک چشمم

ز مژگان پاره‌های آتش آیو

نسیمی کز بن آن کاکل آیو

مرا خوشتر ز بوی سنبل آیو

چو شو گیرم خیالش را در آغوش

سحر از بسترم بوی گل آیو

سحرگان که بلبل بر گل آیو

بدامان اشک چشمم گل گل آیو

روم در پای گل افغان کنم سر

که هر سوته دلی در غلغل آیو

صدای چاوشان مردن آیو

به گوش آوازهٔ جان کندن آیو

رفیقان میروند نوبت به نوبت

وای آن ساعت که نوبت وامن آیو

بی‌ ته گلشن به چشمُم گلخن آیو

وا ته گلخن به چشمِم گلشن آیو

گُلُم ته‌، گُلبنُم ته‌، گلشنُم ته

که وا ته مرده را جان بر تن آیو

عزیزا مردی از نامرد نایو

فغان و ناله از بیدرد نایو

حقیقت بشنو از پور فریدون

که شعله از تنور سرد نایو

کجا بی جای ته ای بر همه شاه

که تا مو بسپرم آن جاگه راه

همه جا جای ته مو کور باطن

غلط گفتم غلط استغفرالله

غم عشقت ز گنج رایگان به

وصال تو ز عمر جاودان به

کفی از خاک کویت در حقیقت

خدا دونه که از ملک جهان به

غم و درد دل مو بی حسابه

خدا دونه دل از هجرت کبابه

بنازم دست و بازوی ته صیاد

بکش مرغ دلم بالله ثوابه

مو را درد دلم خو کرده وا ته

ندونی درد دل ای بیوفا ته

بوره مو سوته دل وا ته سپارم

ته ذونی با دل و دل ذونه با ته

اشعار باباطاهر

دل مو دایم اندر ماتم ته

به دل پیوسته بی‌ درد و غم ته

چه پرسی که چرا قدت ببو خم

خم قدم از آن پیچ و خم ته

به دنیا مو نوینم کام بی ته

به دس هرگز نگیرم جام بی ته

بلرزم روز و شو چون بید مجنون

ندارم یک نفس آرام بی ته

دو چشمم را ته خون پالا کنی ته

کلاه عقلم از سر وا کنی ته

اگر لیلی بپرسه حال مجنون

نظر او را سوی صحرا کنی ته

دلی دیرم چو مرغ پا شکسته

چو کشتی بر لب دریا نشسته

تو گویی طاهرا چون تار بنواز

صدا چون میدهد تار گسسته

قضا پیوسته در گوشم بواجه

که این درد دل تو بی علاجه

اگر گوهر به آبی خواهون نداری

همین این جون تو که بی رواجه

دلت ای سنگدل بر ما نسوجه

عجب نبود اگر خارا نسوجه

بسوجم تا بسوجانم دلت را

در آذر چوب تر تنها نسوجه

دلم از دست خوبان گیج و ویجه

مژه بر هم زنم خونابه ریجه

دل عاشق مثال چوب‌تر بی

سری سوجه سری خونابه ریجه

مطلب مشابه: اشعار کوتاه خاقانی (زیباترین اشعار کوتاه و بلند خاقانی)

نذونم لوت و عریانم که کرده

خودم جلاد و بیجونم که کرده

بده خنجر که تا سینه کنم چاک

ببینم عشق بر جونم چه کرده

سرم چون گوی در میدان بگرده

دلم از عهد و پیمان بر نگرده

اگر دوران به نااهلان بمانه

نشینم تا که این دوران بگرده

شده‌ستم پیر و برنایی نمانده

به تن توش و توانایی نمانده

به مو واجی برو آلاله‌ای چین

چرا چینم که بینایی نمانده

مرا عشقت ز جان آذر برآره

ز پیکر مشت خاکستر برآره

نهال مهرت از دل گر ببرند

هزاران شاخه دیگر برآره

عزیزان موسم جوش بهاره

چمن پر سبزه صحرا لاله زاره

دمی فرصت غنیمت دان درین فصل

که دنیای دنی بی اعتباره

غمم بیحد و دردم بی شماره

فغان کاین درد مو درمان نداره

خداوندا ندونه ناصح مو

که فریاد دلم بی‌اختیاره